Tresañ a ra ar buzhug arouezlunioù war ar planchod. Ur skalier a ziskenn d’ar c’hav. Etre daou zidrouz, kri skiltr ur golvan mouget gant ur gwallhunvre. Er-maez ma beg e teu un aezhenn sall. Stok ouzh an deñvalijenn e vaen ar boultrenn zoken. Skediñ a ra babous ar melc’hwed war ar mogerioù. Mougañ a ra ar c’hoûg gant ur c’hwezh lanv. Dre al leur mouest e tarzh ur wrizienn c’hlas. Gludek.
(version bretonne du poème précédent)
Sur le parquet, les lombrics tracent des hiéroglyphes. Un escalier mène à la cave. Entre deux silences, le cri aigu d’un moineau en proie à un cauchemar. De la bouche sort une buée saline. Même la poussière se pétrifie au contact de l’obscurité. Sur les murs noirs luit la bave des limaces. Une odeur de marée prend à la gorge. Au sol humide surgit une racine bleue. Gluante.
Dans le cadre du projet "Hair in the Wind", en soutien aux femmes d'Iran, proposé par l'artiste Antje Stehn, Lydia Padellec lit son poème "Cri incandescent des femmes debout".